wederom schuldig bevonden
Ik loop te leven zonder lenzen
alsof de wereld mij vergeten zou
nu ik er zelf minder van zie
maar ik zit op mijn kamer
huilend, tranen waarvan ik zei
dat ze sinds lang gestorven waren
en al staar ik naar de leegte
die ik in mijn hart creëerde
toch ik niet stoppen met denken
dat ik wederom schuldig ben
aan wat al te vaak is gebeurd
om nog te proberen
en ik fluister naar de wind
[zie het in en haat me toch
omdat alles is verandert
en ikzelf ook weet
het is mijn schuld]
Reacties op dit gedicht
| shadie: | Zaterdag, januari 07, 2006 19:14 |
| alles is verandert maar veel meer blijft het zelfde. en niemand zal je haten. schuld ligt hier bij de 2 kanten en bijde kanten weten hoe het zit ;) zeer mooi geschreven en vergeet de schuld en droog je tranen ;) liefs, shadie |
|
| MayadeBij*: | Zaterdag, januari 07, 2006 15:51 |
| Onmogelijk ;) Kus. | |
| mienke: | Zaterdag, januari 07, 2006 15:36 |
| heel mooi.. | |
| I, Lucifer: | Zaterdag, januari 07, 2006 15:30 |
| sjit hee.... een paar keer slikken dit is zo herkenbaar.... de pijn zal vanzelf slinken al kost het tijd geef het tijd. liefs, Luc. |
|
Over dit gedicht
| Auteur: senta | 
|
|
| Gecontroleerd door: Innerchild | ||
| Gepubliceerd op: 07 januari 2006 | ||
| Thema's: | ||