weken aan een stuk
weken aan een stuk
wéken aan een stuk
heb ik alleen maar gejankt
omdat ik door mijn moeder
geestelijk werd afgedankt
bij mij was de maat vol
op dat éne tere moment
toen ik aangerand werd
door die vreselijke vent
ze zei met een cynische lach
het zal je eigen schuld wel zijn
en geloof me maar
dát doet pas écht pijn
alleen op de wereld
net als Remi uit het boek
vertrapt en verstoten
in een Godsverlaten hoek
L!@
Reacties op dit gedicht
| Annemieke van der Ven: | Maandag, januari 09, 2006 22:02 |
| Trieste gedichten van je vandaag maar het trieste van alles het weten het had zo anders kunnen zijn... Lieve knuf Annemieke |
|
| Jan van Dord: | Maandag, januari 09, 2006 20:55 |
| Artifex: | Maandag, januari 09, 2006 19:27 |
| Dikke troostknuf, Artifex. |
|
| m@rcel: | Maandag, januari 09, 2006 18:17 |
| echt droefig... knuffie m@rcel |
|
| Reiger: | Maandag, januari 09, 2006 17:47 |
| Erg trieste gedichten vandaag van jou, en zeer begrijpelijk, maar toch zéér mooi geschreven allemaal.... | |
| switi lobi: | Maandag, januari 09, 2006 16:51 |
| Intriest.....ik vind het vreselijk voor je Lia.. Liefsliefs dikke kus, switi lobi |
|
| elze: | Maandag, januari 09, 2006 16:23 |
| joa | |
Over dit gedicht
| Auteur: Lia van der Fluit | 
|
|
| Gecontroleerd door: Sunflower | ||
| Gepubliceerd op: 09 januari 2006 | ||
| Thema's: | ||