Gewassen in de delta:
(een geïmproviseerde outtro visualisatie)
Koninginnen zijn gestorven, en worden geboren weer
Van welvaart kwam de ommekeer, babyboom gestilt
vrijheid legt de grenzen aan van zichzelf, al verkeerd
En koningen bederven, zelfst wie een eeuwig graf wilt...
omwaard te ondergaan, eigen onder gaan
Dannog beweren wij zelfst gezonde waan
van meer te bestaan dan enkel dit
enkel dit, dat natuurlijk is
Al het denken beschrijft ons het broze wit gemis
alle vlakken die wij raken praten we ons tot leven
denkbeelden komen, en denkbeelden gaan
het hoofd zal blijven dromen.
Nederland ligt immer nog daar waar ooit de delta was
Dijken, overal inwaarts, liggen er als kunstmatige duinen
Hier blijven de grassen groen, en waar al altijd een glooïng lag
huizen de bomen kleine kerkers schaduw struiën de kleinere
levens weg en samen omschuieren zij de te nauwe ruimte
Onze huizen kloeken gelijk zo samen
immer nauwer dienen wij ons te bekwamen
nog door het land te kunnen dwalen
rond zonder ons aan elkaar te stoten
dannog groeien wij immer groter
en ook juist daarom
Ik doe hier vandaag van zitten
Onder deze wijdse luchten gezeten
probeer ik mij van het leven iets te weten
dat te komen uitlegt als een nodig zijn.
Ik doe hier vandaag wat wij neurotisch maten al jaren elke dag
improvisaties zingevend omrond introducties te visualiseren
Onderwijl drenteld een aankomende koning
het land rond, hand in hand mijn zijn plaatje schoonheid
dat de moederlijke kan dient figureren
en onze Moeder, de behoeder al vaker dient te vergezorgd
Kom naar ons land, we liggen hier nog even
Ons gedroom mag nog een tijd bestaan
De babyboomers van de nieuwe opbouw
zweten na nog van naar feesten gaan
nu neemt de kater der natuur hun leven
weer in ogenschouw
Kom naar ons, leef vrij ten velde, onze vesten breng hen waar
de oceaan, die aan onze voeten een zee is
stijgt ons om de halzen aan
neurotisch star in onveranderdheid
De Nederlander in nature-strijd
De nacht valt hier als een schaduw
gelijk aan om de aard heen dan de dag
het licht brengt, de zon nabij
wij dromerig stillen, ons daaraan te denken
en van dikke ogen slapend ligt ons land verlaten
vrij verdacht onbeschermt
een haven voor uw schepen
Ik zal hier nog zitten
koningkenner, handelsman
ik zal met een hand op mijn hart
onder gaan...erend ons het lijf tot haar graf.
Ik zal hier zitten
een matroos in kapiteinen-pak.
10'01'2006.
theike: | Woensdag, januari 11, 2006 13:23 |
ik las al een foutje gisteren, had al een verbetering getypt, maar de reactie pakte niet... nu geen zin nogeens terug te lezen die fout te hervinden:) ook kreeg ik al twee emeils dat er op dit gedicht gereageerd was... dus ik verwacht nu wel dat jullie (twee) die ef herplaatsen...:)) ahum...:) |
|
Auteur: theike | ||
Gecontroleerd door: Sheena | ||
Gepubliceerd op: 10 januari 2006 | ||
Thema's: |