Inkt kruipt waar het niet gaan kan
De regen tikt onverdraagbaar zacht,
door de poorten van mijn sensoriek
alwaar een dieper huilen wacht,
om te verdrinken in mystiek
zodat het papier de letters vangt,
die langzaam huilen uit mijn pen
terwijl het hart nog steeds verlangt
om te kunnen zijn wie ik toch ben
mijn gedachten bestaan uit inkt,
dat soms de kantlijn overschrijd
dan van de tafel drupt en zinkt
in het hoogpolige van het tapijt.
alwaar de woorden verloren gaan
| Auteur: winterklaas | ||
| Gecontroleerd door: Marina | ||
| Gepubliceerd op: 10 januari 2006 | ||
| Thema's: | ||