vroeger op school
en in de klas
was ik degene met de verkeerde pas
ik werd erop gepakt
gepest
gepijnigd
ik dacht..
is er een dag dat dit ooit eindigd
waarom pesten ze mij..
omdat ik achter liep met mijn werk..
ik was "dom"
dat vond ik ZO stom
ik was 10 en ik wilde dood
de pesterijen werden te groot
ik huilde dag in dat uit
veel tranen met veel tuit
ik wilde niet meer naar school
en ik durfde ook niet meer
ik dacht; stopt dit ooit nog een keer?
in mijn familie waren/zijn veel problemen
en die verhalen..
mocht ik toevallig net uit een gesprek opnemen
11 en ik wilde nog steeds dood
eten was voor mij niets meer dan droog brood
ik hoefde niet meer
nooit meer..
het ziekenhuis kwam in zicht
allemaal gepraat over mijn gewicht
over school
maar voornamenlijk over mij
ik moest allemaal papieren invullen
en veel praten
toen groep acht..
alles was over
de pesterijen
de naaierijen
het eten was weer lekker
ook in groep acht
aan het einde van het jaar
was er iets dat op me wacht..
een nieuw leven,
een nieuw begin
vrienden
die ik al mijn hele leven verdienden