Moeder 4
Moeder, baarmoeder,
ik had u niet moeten verlaten,
niet toe moeten geven aan
uw dwingende bloedige stroom.
Soms meen ik u terug te vinden in
de haven van Eva, in
de rust van alcohol, in
de verrukking van een droom.
Omlaag schuif ik eens in
een droef-diepe sleuf in
de schrokkige schoot van moeder aarde.
Als uw nu volwassen kleuter kreun ik
bij voorbaat van stervensnood.
Ik steek in stilte
mijn beide behaarde armen heel hoog
in de hoogte en snik:
"Hoe dood is Huubje dan?"
"Zooo dood!"
Reacties op dit gedicht
| J.H. Vergne: | Donderdag, januari 26, 2006 19:16 |
| ik leef helemaal met je mee en wens je sterkte. maar leven en dood horen bij elkaar oude mensen moeten gaan , dat is het leven . sterkte en groetjes |
|
| ~MeLoDy~: | Donderdag, januari 12, 2006 12:21 |
| droevig verwoord... ik heb mn ma onlangs ook verloren... sterkte en kop op!! dan doen wij dat samen :) gr. MeLoDy |
|
| hiljaa: | Donderdag, januari 12, 2006 12:17 |
| droefmooi neergezet! knufliefs--hiljaa-- |
|
