Moeder 9
Mijn moedertje is dood,
maar leeft nog voort in de herinnering van
wie haar heeft gekend,
zo ver ze zich liet kennen,
gesloten steenbok die ze was.
Ze leefde in zichzelf,
ze leefde achter glas
en liet zich, zonder drang of dank,
gewoon verwennen.
Ze kuste vrijwel nooit.
En gaf ze ooit van haar gevoelens blijk,
dan leek dat slechts gebeurd teneinde
daarna des te dieper in haar schuilhut
weer te kunnen keren.
Haar leunstoel staat nu leeg.
Ik overweeg
of nou haar dood die stille stoel
ook iets zal deren.
Reacties op dit gedicht
| J.H. Vergne: | Donderdag, januari 26, 2006 18:57 |
| fijn als je een goede moeder hebt gehad, dat was een zegen. gecondoleerd en sterkte, groetjes |
|
| hiljaa: | Donderdag, januari 12, 2006 20:02 |
| mooi moeder serie geschreven! knufliefs--hiljaa-- |
|
| john pol: | Donderdag, januari 12, 2006 14:47 |
| Mocht het recent zijn, gecondoleerd.. mocht het langer geleden zijn, laat de herrinering blijven.. |
|
| switi lobi: | Donderdag, januari 12, 2006 13:22 |
| Ik ze allemaal gelezen en ben diep onder de indruk..... Sterkte....liefsliefs, switi lobi |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Huub Hoek | 
|
|
| Gecontroleerd door: Innerchild | ||
| Gepubliceerd op: 12 januari 2006 | ||
| Thema's: | ||