Waarom kan ik geen genoeg krijgen van de manier waarop je praat
Hou ik van de manier waarop je soms dingen zegt wat nergens geschreven staat
Praat je soms alleen als het precies goed voelt
Houd ik van de manier waarop ik soms in je ogen kan lezen wat je bedoelt
Sta ik steeds de telefoon in mijn handen om hem vervolgens weer neer te leggen
Diep van binnen zoveel te zeggen
Draai ik je nummer om vervolgens weer op te hangen
Voel ik aan de andere kant naar jouw zo’n groot verlangen
Wil ik zo graag weten of je me nog zo goed aanvoelt en me nog zo goed kent
Wil ik zo graag weten wat je aan het doen bent
Of je nog wel eens aan me denkt
Of jij dezelfde verlangens kent
Zoek je soms naar een schouder om op te schuilen en vind je er dan geen?
Wanneer de sterren stralen voel je, je dan ook wel eens alleen?
Mis ik soms namelijk zo jouw handen in die van mij
Komen er steeds flarden boven van woorden die je tegen mij zei
Lijken woorden van jouw me soms te overspoelen
Verbied ik mezelf als ik je zie nog iets te voelen
Maar blijf ik met de telefoon door de kamer lopen
Omdat ik op een telefoontje van jouw blijf hopen