In een gedoken zit ze daar
Alleen, stil in een hoekje
Angstig kijkt ze om zich heen
Nog steeds stil in een gedoken
Huilt ze zacht, nog steeds in die ene hoek
Ze draait iets haar hoofd en kijkt me recht in mn ogen aan.
Voor even stond de tijd stil
Voor even voelde ik wat zij voelde
Haat, pijn, verdriet en angst
Haar hoofd is kapot
Ogen zijn blauw
Heel mager zit ze daar
En begint harder te huilen
Maar wanneer ik haar wil helpen
Naar haar toe wil lopen
Knal ik tegen een glazen muur op
Is dit nou de realiteit?