hier heerst het niets
het angstige zuchten
wordt een hees gesis
als het duistere nu
je naakt geween
een halt toeroept
stop met staren
naar de zon of weg van mij
want met pijn in de ogen
wordt het rood van je hart
een fel wit tot een grauw grijs
het klopt niet meer
het klopt niet meer als voorheen
toen je lachen lachen was
en je tranen vraag naar troost
en je lichaam warme knuffels
en je kus een leven lang
hier heerst het niets
een schimspel van stemmen
waar je schaduw z’n zwart verliest
en één wordt met de nacht
Reacties op dit gedicht
| Mathilde: | Woensdag, januari 18, 2006 22:18 |
| 'k ben al een paar maal wezen lezen maar nog altijd sprakeloos... dit grijpt aan en laat niet los... liefs, mathilde |
|
| Cheeke: | Woensdag, januari 18, 2006 15:01 |
| Prachtig mooi!!! Liefs, Cheeke |
|
| de nifter: | Woensdag, januari 18, 2006 13:18 |
| een aangename leeservaring. dat zeker | |
| sunset: | Woensdag, januari 18, 2006 10:54 |
| Ik was te lang druk weg. Want dit wil niemand missen. Schitterende poëzie. Liefs en heel fijne dag (toch, nog?), sunset |
|
| ana (stacia): | Woensdag, januari 18, 2006 10:20 |
| Dit doet me achteruit deinzen in herkenning. Een gevoel van 'nee nee nee' dat toch telkens overstemd werd. Bewonderenswaardig hoe je het beschrijft - en dat je het überhaupt beschrijven kan. met genegenheid Ana |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Het Gejefte | 
|
|
| Gecontroleerd door: Anastacia | ||
| Gepubliceerd op: 18 januari 2006 | ||
| Thema's: | ||