Lieve mams,

Ben afgeleid, zie je foto staan,
en denk waarom, verdorie waarom ben je bij ons weggegaan.

Ik kan het nog steeds niet begrijpen,
dat "iets" nu juist jou uit het leven moest weggrijpen.

Jij hebt mijn leven altijd zo veel toegevoegde waarde gegeven,
zonder verwachting van teruggave in jouw leven.

Hopelijk heb ik je een gelukkiger mens kunnen maken,
en liefde gegeven als dochter, om je geluk in dit leven iets te kunnen bewaken.

Weet je mams,ik ben eigenlijk een beetje eigenlijk heel boos op deze wereld,
jij had nog zoveel mee mogen maken, er is zoveel afgewenteld.

Mijn leven zal nooit meer hetzelfde zijn,
ik zie je soms dichtbij, in mijn hart, maar het doet pijn.

Niet meer mijn verhalen te kunnen delen,
je niet meer om je mening te vragen om mijn onrust te helen.

Ben je trots op me, doe ik het goed,
zoals verwacht, zoals ik ben opgevoed.

Wat ik nog het meeste mis, de vertrouwdheid van een moeder,
voor een kind, hoofd van het gezin, de hoeder

Je aanraken of je gewoon zien met een mooie lach,
maar dat doe je toch wel hé, zoals je gezicht altijd blootlag.

Steun me alsjeblieft hoe je kan, ik heb het zo nodig,
dat ik je voel, dat je daar bent, aanwezig.

Bijna jarig, 54 jaar, je moet het vieren zonder mij,
ik steek een kaarsje aan voor je, en jij bent er in mijn gedachten bij.

De tranen zitten zo diep en ik wil ze eigenlijk niet zien of voelen,
want het doet pijn en ik wil de klok naar voor 20 april terugspoelen.

Een hele dikke zoen,
steun mij om in het leven nog mee te kunnen doen.

Mir