Naakt huil ik mijn schaamte..
Zoals geen ander dat ooit deed
breek je me en teken je me
bezorg je me ontroostbaar leed
verloochen je alles wat liefde heet
Zoals ik ooit nog een masker had
huil ik nu naakt al mijn schaamte
verdrinkend in mijn eigen tranenbad
voel ik me vreemd in eigen stad
En toch kies ik voor levensbedreigend
niet eromheen maar dwars door de pijn
en ook al zijn alle dromen vervlogen
ik hoop dat dit ooit mijn geluk zal zijn
Reacties op dit gedicht
| Laura Luijkx: | Donderdag, januari 19, 2006 18:37 |
| Fijn weer iets van je te lezen! Prachtig mooi! Liefs, |
|
| **__sophiia: | Donderdag, januari 19, 2006 16:02 |
| Echt héél mooii.. ksta gewoon versteld Xxxx;Oxx sOphia |
|
| Riann: | Donderdag, januari 19, 2006 15:52 |
| heey..wat een prachtige binnenkomer knuff | |
| kriekske: | Donderdag, januari 19, 2006 15:14 |
| sterk gedicht... prachtig verwoord... liefs |
|
| Sifra.K: | Donderdag, januari 19, 2006 13:53 |
| Pracht van een gedicht Liefs, Sifra |
|
| de nifter: | Donderdag, januari 19, 2006 13:42 |
| heeeeee...... dit is goed. lang niets van je gelezen | |
Over dit gedicht
| Auteur: Manja Moraal | 
|
|
| Gecontroleerd door: Marina | ||
| Gepubliceerd op: 19 januari 2006 | ||
| Thema's: | ||