Het ventje van de buren is een Marokkaan,
als je goed kijkt zie je 't hem wel aan.
Een zwarte krullen bol, zo'n kleintjes dan,
gebruinde teint en zwarte ogen,
zijn neusje min of meer gebogen,
die heel vlot 't Arabisch spreken kan.

Als hij vrij heeft fietst hij duizend rondjes,
af en toe eens spelend met de hondjes.
Hij kijkt wat verdrietig onze richting uit,
want hij wordt nooit geroepen om te spelen,
en om mee de bal, of sabels uit te delen.

Hoe groeit zo'n ukje verder op bij ons?
In zijn omgeving krijgt hij meer respons.
Zou dit alles kunnen leiden naar onze vrees
Zou hij, bijna achttien dan niet gaan proberen
diegene die niet wilde spelen mores leren?

Neen toch, nu veertien jaren later
speelt hij mee in een theater,
in goed gezelschap dan, heel zeker.
Hoe heette dat theater nu ook weer,
met als attributen een bom en een geweer.

Oh ja, theater van het verdrongen leven.
Of ja , theater van de haat.
Men kan het duizend namen geven,
Het speelt vanzelf door al dat kwaad.