laat me terug gaan
En na het ontwaken uit de nacht
Voel ik de dag zo koud
De straaltjes licht brengen niks meer dan dat
Het donker vervliegt snel en maakt plaats
De dag is begonnen de rust is uit
Het ritme wordt weer snel
Ik probeer mee te komen met alles
Moeite kost het, het lukt me haast niet
Ik wil terug naar het donkere leven
Waar ik veilig mezelf kan zijn
Maar ik zal geduldig moeten wachten
Tot de verrekte tijd eindelijk voor bij is
Voel ik de dag zo koud
De straaltjes licht brengen niks meer dan dat
Het donker vervliegt snel en maakt plaats
De dag is begonnen de rust is uit
Het ritme wordt weer snel
Ik probeer mee te komen met alles
Moeite kost het, het lukt me haast niet
Ik wil terug naar het donkere leven
Waar ik veilig mezelf kan zijn
Maar ik zal geduldig moeten wachten
Tot de verrekte tijd eindelijk voor bij is
Reacties op dit gedicht
| Gert: | Vrijdag, januari 20, 2006 13:29 |
| Alsof dit een vervolg op die andere is. Zo leest het weg tenminste... Liefs, Gert |
|
| L.Bert: | Vrijdag, januari 20, 2006 13:20 |
| Een krachtig gedicht met heimwee naar het zorgenloze en toch verantwoordelijkheidsbesef. Ja, krachtig! | |
| scientist: | Vrijdag, januari 20, 2006 13:10 |
| Duisternis kan maar warm zijn als je met twee bent... denk ik toch. | |
| elze: | Vrijdag, januari 20, 2006 10:13 |
| het donkere leven?,,,nee toch,,weet je,,ik laat een lampje voor je aan laifs..elze |
|
| hiljaa: | Vrijdag, januari 20, 2006 09:40 |
| rust roest hoor! hahaha mooi verwoord knufliefs--hiljaa-- |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Quadesh | 
|
|
| Gecontroleerd door: Anastacia | ||
| Gepubliceerd op: 20 januari 2006 | ||
| Thema's: | ||