aangeraakt
aangeraakt
verstijfd
wacht ik tot het over is
alles leek vergeten
maar de herinnering
word nu glashelder
werkelijkheid
terwijl hij me aanraakt
zie ik weer
jou gezicht
en de minachting in je ogen
alles komt terug
alles
bang probeer ik
te bedenken wat ik moet doen
maar een grote witte leegte
hangt in mijn hoofd
kan alleen maar denken
aan die handen
opnieuw
opnieuw die handen
ga dit nooit stoppen?
waarom bij mij?
waarom???
is het dan toch mijn fout?
ik probeer
in gedachten weg te rennen
maar mijn lichaam lijkt
vastgehaakt in het verleden
Reacties op dit gedicht
| sunset: | Vrijdag, januari 20, 2006 10:09 |
| Dit maakt mij telkens weer stil, en machteloos, en droef-kwaad. En laat je niet weer slachtoffer worden door te slechts maar te denken dat jij schuldig zou kunnen zijn. Liefs en mijn oprecht warme genegenheid, sunset |
|
Over dit gedicht
| Auteur: A-live | 
|
|
| Gecontroleerd door: Anastacia | ||
| Gepubliceerd op: 20 januari 2006 | ||
| Thema's: | ||