geen zin meer...
in je jeugd heb je zin in dingen
buitenspelen met vriendjes
allerlei dingen, zelfs touwtje springen.
lekker thuis tegen 5 of 6 uur aan tafel
structuur veiligheid in je thuissituatie
fijn met z'n alle aan de dinertafel.
praten over wat je die dag allemaal heb gedaan
want je bent na school geweest
ja en op dat moment heb je geen argwaan.
totdat HIJ je sochtends wakker maakt
met wrijvingen over je ledematen
waarbij HIJ zegt :'niet tegen mamma zeggen'
want dan ben je een klikspaan.
je bent zo klein nog maar een kind
dus alles wat je word gezegt geloof je
maar ook op dat moment word alles
in je kapot gemaakt in 1 rukwind.
je word verlegen terwijl je zo spontaan was
je word achterdochtig terwijl je alles zo simpel zag
en het gaat niet meer goed ook niet in je 'school' klas.
je word anders dan meest anderen
je word agressief onhandelbaar
dan begin je pas echt te veranderen.
ik voelde me niet goed ma niemand zag dat
ik voelde me zo klein verlaten en niet lekker meer
tot het me van binnen helemaal opvrat.
ik kreeg na zoveel jaar paniekaanvallen
kreeg geen lucht werd benauwd durfde niks meer
kreeg gewoon spontane terugvallen.
alles maakte ik dan mee wat er was gebeurt
de pijn de walging van mezelf alles
vanaf dat moment heb ik mezelf afgekeurd.
om ook maar iets leuks te beleven
niet meer uitgaan alleen ma binnen zitten
en het weer te herbeleven.