WEZENS
WEZENS
In een kring
om de maan
zijn wezens
gegaan
Zij daalden
en zijn
om ons heen
gaan staan
Duisternis
heeft
de maan
verslonden
Zwart
stroomt het bloed
langs de lucht
uit haar wonden
Zie
zij likken
het op, hun snuit
is beroet
Ze
zien ons aan
In de grot
van hun ogen
heerst koude
verlatenheid
wanhoop
en logen
Rond hun tanden
spoelt zuur
het lekt
op hun handen
vreet gaten
die gapen
Zij laten
het vreten
In een kring
om de maan
zijn wezens
gegaan
Zij daalden
en zijn
om ons heen
gaan staan
Zij staren
ons aan
met ijskoude
ogen
Waarom
heb je mij
verraden
bedrogen?
In een kring
om de maan
zijn wezens
gegaan
Zij daalden
en zijn
om ons heen
gaan staan
Duisternis
heeft
de maan
verslonden
Zwart
stroomt het bloed
langs de lucht
uit haar wonden
Zie
zij likken
het op, hun snuit
is beroet
Ze
zien ons aan
In de grot
van hun ogen
heerst koude
verlatenheid
wanhoop
en logen
Rond hun tanden
spoelt zuur
het lekt
op hun handen
vreet gaten
die gapen
Zij laten
het vreten
In een kring
om de maan
zijn wezens
gegaan
Zij daalden
en zijn
om ons heen
gaan staan
Zij staren
ons aan
met ijskoude
ogen
Waarom
heb je mij
verraden
bedrogen?
Reacties op dit gedicht
| Hans Winter: | Zaterdag, november 03, 2001 01:48 |
| Samen naar de maan kijken is iemand toelaten in je sfeer van intimiteit. Alweer samen naar de maan kijkend, voel je de ontwrichting van een geschonden vertrouwen, in een rondgang van almaar dezelfde gedachte. |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Katja Bruning | 
|
|
| Gecontroleerd door: | ||
| Gepubliceerd op: 01 november 2001 | ||
| Thema's: | ||