gebroken en verlaten
gebroken en verlaten
je hart spreekt maar je mond kan niet meer praten
eindeloos veel woorden gaan er door je heen
moeder en kind samen maar toch voel je je alleen
schaamte en verdriet
iemand serieus vertrouwen lukt je niet
verdiept in het leven van je kind
is dat ook het gene wat je het aller
belangrijkste vind
geen traan wil je aan de buitenwereld laten zien
je bent sterk en erover praten lukt je toch niet bovendien
weer een stil moment
er is niemand die je kent
je wilt geen leugens meer horen
je hebt al veel te vaak verloren
je wilt het gevoel voelen van eerlijkheid en oprecht zijn
ook al doet dat mischien wel net zoveel pijn
want het is de waarheid die je nog niet kent
en mischien ook de reden waarom je altijd zo hard wegrent
je lichaam houdt zich alle dagen groot
maar van binnen ben je gewoon dood
je hart spreekt maar je mond kan niet meer praten
eindeloos veel woorden gaan er door je heen
moeder en kind samen maar toch voel je je alleen
schaamte en verdriet
iemand serieus vertrouwen lukt je niet
verdiept in het leven van je kind
is dat ook het gene wat je het aller
belangrijkste vind
geen traan wil je aan de buitenwereld laten zien
je bent sterk en erover praten lukt je toch niet bovendien
weer een stil moment
er is niemand die je kent
je wilt geen leugens meer horen
je hebt al veel te vaak verloren
je wilt het gevoel voelen van eerlijkheid en oprecht zijn
ook al doet dat mischien wel net zoveel pijn
want het is de waarheid die je nog niet kent
en mischien ook de reden waarom je altijd zo hard wegrent
je lichaam houdt zich alle dagen groot
maar van binnen ben je gewoon dood
Reacties op dit gedicht
| Jet van keken: | Woensdag, februari 22, 2006 17:54 |
| Lieve Lisa, heel erg mooi geschreven,mooi verwoord dat verstopte verdriet,de angst, het alleen voelen, de schaamte,enz, maar het enige wat telt, is het geluk van je kindje, de liefde voor je kindje , hoop gevoelens door elkaar, spelen er dan, en dat is niet makkelijk, en ik kan het weten. veel liefs voor jou en je schatje |
|
| Artifex: | Maandag, januari 23, 2006 07:51 |
| En als de mond niet spreken wil, laat dan hier je hart maar spreken. Liefs, Artifex. |
|
| moongirl1982: | Zondag, januari 22, 2006 19:28 |
| emoties die door die steeds opnieuw zich herhalen hoop ik dat het einde naderen zal zodat je de rust vinden mag, groet moongirl1982 |
|
| Hans Winter: | Zondag, januari 22, 2006 12:01 |
| was je, m’n meisje, verlangen zo groot, zo onbereikbaar dat alleen de dood het leek te mogen ondervangen, dan werd je verstard, leg je de toegang tot je voelen stil, laat je de ander niet verder komen, ga je meer dicht naarmate hij dit gewichtig stelt, om al wat je diep van binnen bent te beschermen, ... |
|
| Hans Winter: | Zondag, januari 22, 2006 12:00 |
| ... dan mag je achteraf best wel even willen schuilen, zomaar wat huilen tot je beluistert ‘meisje sta op’, laat het je wekken, trek je kleinste pasjes aan en ga maar mee zomaar ergens buiten heen voor twee of drie, waar ‘t liefste alleen je stappen telt, niets moet, alles wat er is je wil laten weten wees gegroet. hans |
|
| ato: | Zondag, januari 22, 2006 11:16 |
| Komt goed, hoop ik. | |
Over dit gedicht
| Auteur: lisa21 | 
|
|
| Gecontroleerd door: Sheena | ||
| Gepubliceerd op: 21 januari 2006 | ||
| Thema's: | ||