verdrietig verlangen
verdrietig verlangen
moe van het eenzaam zijn
je zoekt die arm vol troost
want warmte is zo fijn
verdrietig verlangen
hoofd diep weggeborgen
de leegte staart je aan
wie zal er voor jou zorgen
verdrietig verlangen
met angel van venijn
het vaagt je bodem weg
in een zee van pijn
verdrietig verlangen
om ergens bij te horen
hoe sterk je ook wilt zijn
soms voel je je verloren
moe van het eenzaam zijn
je zoekt die arm vol troost
want warmte is zo fijn
verdrietig verlangen
hoofd diep weggeborgen
de leegte staart je aan
wie zal er voor jou zorgen
verdrietig verlangen
met angel van venijn
het vaagt je bodem weg
in een zee van pijn
verdrietig verlangen
om ergens bij te horen
hoe sterk je ook wilt zijn
soms voel je je verloren
Reacties op dit gedicht
| ilona krijgsman: | Maandag, november 05, 2001 16:59 |
| zo herkenbaar..zo mooi verwoord..echt jij weer.... | |
| catharina: | Vrijdag, november 02, 2001 20:06 |
| tnxxxx judith ja ik heb gelukkig echte vrienden....het klinkt alsof je afscheid neemt..je gaat toch niet weg? liefs cathje |
|
| CJ: | Vrijdag, november 02, 2001 17:00 |
| Soms voel je je wel verloren, maar dan merk je dat je echte vrienden hebt. Heel veel plezier en geluk nog op de site! knuffel Judith |
|
Over dit gedicht
| Auteur: catharina | 
|
|
| Gecontroleerd door: | ||
| Gepubliceerd op: 02 november 2001 | ||
| Thema's: | ||