sinds vanmorgen heb ik stil verdriet,
omdat jij me mischien nooit meer ziet.
maar vooral, omdat ik je misschien nooit meer zal horen,
of nooit meer om me heen zal voelen.
je niet meer zal kunnen storen,
of erger nog, nooit met je zoenen.
ik mag er echt niet aan denken,
ik zou zo graag bij je willen zijn.
je lief naar me toe wenken,
samen met jou gelukkig zijn.
had ik die ene kans, maar gegrepen,
dan had ik me nu niets verweten.
wat heb ik er spijt van,
ik wou dat het nog eens opnieuw kan.
voor men stille liefde
22-1-'06