Jij..
Waarom nou toch?
je wist dat ik in de problemen zat.
We waren altijd samen,
altijd praten.
Bij jou voelde ik me zo veilig,
maar je hebt me in de steek gelaten.
Waarom nou toch?
je wist dat ik het moeilijk had.
Je zij me te willen helpen,
maar je hebt me nog dieper in de put geduwt.
Je hebt me verraden,
hoe kon je dat doen?
Waarom nou toch?
ik wou ervoor vechten.
Mijn leven is nou een grote puinhoop,
nee niet jou schuld.
Maar ik dacht dat jij van me hield,
dat we voor altijd vrienden zouden zijn.
Waarom nou toch?
ik zit nou nog dieper in de problemen.
Mensen denken dat ik gek ben,
denk je dat ik het zo nog lang volhou.
Ach, het kan je toch nix schelen,
jij hebt me zo diep geraakt.
Hoe kon je,
ik snap het niet.
Ik vertrouwde jou,
en jij liet mij alleen.
Je had andere vrienden gevonden,
en ik was opeens niet belangrijk genoeg.
Ik haat jou,
en het zal nooit goed kopen.
Je hebt me van binnen kapot gemaakt,
helemaal vernield.
Ik was al zo breekbaar,
maar dat had jij niet in de gaten.
Mijn leven,
ik heb een heel ander leven als jou.
Jij doet alles wat je wil,
dat kan ik niet.
Ik heb te veel pijn,
ik wil ervoor vechten.
Maar met zo'n gevoel van binnen gaat dat niet,
het lukt gewoon niet.
Er is teveel gebeurt,
te veel om te verwerken.
Maar ik moet het gewoon oplossen,
anders verniel ik mijn hele leven.
Ik weet ik heb hulp nodig,
maar niemand kan me begrijpen.
Ik weet het gewoon niet meer,
wat heb ik hier nog aan.
Ik zou niet weten hoe ik verder moet,
elke dag vraag ik me hetzelfde af.
Mijn leven een puinhoop,
hoe moet ik er verder mee?
Elke dag kijk ik in de spiegel,
elke dag dezelfde gevoelens.
De haat, het verdriet, de pijn,
Ik weet niet meer wat ik moet doen.
Ik kan er niet goed mee leven,
ik voel me zo ellendig.
Het gevoel dat niemand van je houd,
dat raak ik niet zomaar kwijt.
Ik vertrouw niemand meer,
daar is teveel voor gebeurt.
Dat weet jij ook,
het duurde lang voordat ik jou vertrouwde.
Jij hebt me weer bedrogen en verraden recht in me gezicht,
ik kan het niet meer.
Het gevoel van binnen,
raak ik niet meer kwijt.
Ik heb er altijd over gezwegen,
maar ik moet verder.
Alleen dat is zo ondenkbaar,
mijn gevoelens kruisen elkaar.
Ik weet het niet,
ik zou niet weten hoe ik verder moet.
Ik probeer het,
echt waar.
Maar mezelf verschuilen heeft geen zin,
ik moet laten zien wie ik ben.
Maar dat lukt me niet,
iniedergeval nu nog niet.
Maar ik wil later gelukkig zijn,
kinderen een baan een huis.
Nu ben ik er nog niet zeker van of dat gaat,
want het zit veelste diep van binnen.
Het gevoel dat ik er morgen misschien niet meer ben,
is echt onbescrijfelijk.
Ik heb mezelf niet in bedwang,
van het een op het ander moment maak ik mezelf kapot.
Ik moet mijn woede gewoon kwijt,
ik moet mijn verdriet gewoon weg hebben.
En dan doe ik dingen waar ik spijt van ga krijgen,
dat weet ik zeker.
Ik wil mezelf hier uit halen,
maar ik ben te vaak bedrogen.
Het gevoel dat niemand om je geeft,
mensen kunnen wel zeggen dat ze van me houden,
maar ik kan ze niet vertrouwen,
ik ben zo bang dat hetzelfde gebeurt als 3 jaar terug.
Zo enorm bang dat hun terug komen,
hun die mijn leven op z'n kop heben gezet.
Mijn leven is nooit makkelijk geweest,
maar toen hun in me leven kwamen...
dat kan ik nooit vergeten.
Het heeft zo'n grote indruk op me achtergelaten,
dat ik nooit kan vergeten.
Elke dag denk ik er nog aan,
en dat is maar een stukje van me verdriet.
Een voor een moet ik alles verwerken,
maar ik weet niet waar ik beginnen moet.
Ik ben er nog niet klaar voor,
ik wil het laten rusten.
Maar dat kan nou eenmaal niet,
wnat elke dag moet ik mezelf in bedwang houden.
Voordat ik mezelf weer helemaal kapot snij,
En dan zeggen ze dat ik in een andere wereld leef,
vertel me dan ook in welke wereld.
Ik herken mezelf niet meer,
ik weet niet wie ik ben.
Vroeger wie was ik toen,
een heel ander iemand misschien.
Vechtend voor me leven door het leven gaan,
ook al klinkt dat raar maar ik mag niet opgeven.
Ik wil niet opgeven,
maar het kan soms niet anders.
Soms moet het gewoon,
dan geef ik de moed op.
En later denk ik weer na,
en dan weet ik dat het niet goed is.
Ik wil ervoor vechten,
zo lang als het kan.
Ik weet wel dat ik anderen niet de schuld moet geven dat ze mijn leven hebben verpest dus dat doe ik niet want ikzelf ben degene die het leven moeilijk maakt. Omdat ik alles niet verwerken kan. Er is gewoon te veel gebeurt, ik kan het niet laten rusten. Maar iemand er de schuld van geven dat gaat gewoon niet, omdat zoveel mensen me pijn hebben gedaan op verschillende manieren. Maar ik ben degene die uit deze shit moet komen, ik moet weer mezelf worden. Ik moet geen masker opzetten, maar gewoon mezelf durven zijn.