(PG) samenhorigheidsgevoel
ik leef niet meer alleen
durf mijn schaduw te ontwijken
dankzij jou armen om me heen
ik mag spreken, ik mag huilen
zonder die vreemde blikken
ik kan me dichtbij jou verschuilen
laat me verdrinken in die lach
voer me mee, in het ritme
van je bonzende hartslag
jij bent mijn grootste levensdoel
jij en ik, ik en jij, voor altijd wij
een uniek samenhorigheidgevoel
Reacties op dit gedicht
| Gert: | Donderdag, januari 26, 2006 18:16 |
| Heerlijk hè dat gevoel. Dacht het ook eindelijk met iemand te hebben gevonden. Blijkbaar toch niet. Next.;) Liefs, Gert |
|
| Irdana: | Donderdag, januari 26, 2006 17:56 |
| geweldig positief ! lieve groet Irdana |
|
| Jannie Hoogendam: | Donderdag, januari 26, 2006 17:37 |
| een heerlijk gedicht!!! Vooral de laatste strofe vind ik geweldig liefs Jannie |
|
| Marilène B.: | Donderdag, januari 26, 2006 16:43 |
| wow wat gigantisch mooie woorden!! dit is echt heel positief!!!! gaaf gedaan!! liefs Marilène |
|
| _Zonneschijn_: | Donderdag, januari 26, 2006 14:59 |
| Schitterend! Liefs |
|
| Janette Scharenborg: | Donderdag, januari 26, 2006 14:53 |
| schitterend verwoord, en nog heel erg bedankt dat je dit wens heb in vervulling gebracaht voor me. mijn complimenten en genegenheid heb je. Heel veel liefs Janette |
|
Over dit gedicht
| Auteur: *zwarte schaduw* | 
|
|
| Gecontroleerd door: Marina | ||
| Gepubliceerd op: 26 januari 2006 | ||
| Thema's: | ||