wat een verliefd
zij was het meisje waar ik zoveel van hield,
nu zit ik naast haar graf geknield
het zo stil en koud overal om me heen,
toen zij nog leefde leek het of altijd de zon scheen
mijn leven was alleen nog maar zwart,
zelf m'n hart was verkleurd van rood naar zwart
het deed me zoveel pijn,
ik voelde ik me opeens zo klein
want wat was ik nou zonder jou,
daar stond ik dan .. bij je graf in de kou
jij was de reden ik ook sprong,
terwijl ik ondertussen ons lievelings liedje zong
maar voor niemand zijn we echt dood,
want dood zijn we pas als ze ONS zijn vergeten
nu zit ik naast haar graf geknield
het zo stil en koud overal om me heen,
toen zij nog leefde leek het of altijd de zon scheen
mijn leven was alleen nog maar zwart,
zelf m'n hart was verkleurd van rood naar zwart
het deed me zoveel pijn,
ik voelde ik me opeens zo klein
want wat was ik nou zonder jou,
daar stond ik dan .. bij je graf in de kou
jij was de reden ik ook sprong,
terwijl ik ondertussen ons lievelings liedje zong
maar voor niemand zijn we echt dood,
want dood zijn we pas als ze ONS zijn vergeten
Reacties op dit gedicht
| QueenBee: | Vrijdag, januari 27, 2006 19:33 |
| my gosh.. heel mooi gedicht dit ook.. er zit een soortt van troost in.. heel veel sterkte ermee.. liefsliefs, kusje.. knuffel ellen! | |
| *_- myself -_*: | Vrijdag, januari 27, 2006 15:34 |
| Heel mooi gedicht.. zielig.. maar ook zit er troost in.. ik weet niet.. veel liefs Tessa |
|
| Nukey: | Vrijdag, januari 27, 2006 11:31 |
| Au. Dat moet egt pijn doen, net als bij mij en Eeefje... :'( Sterkte bij dit `grote verlies. |
|
Over dit gedicht
| Auteur: nazus | 
|
|
| Gecontroleerd door: Marina | ||
| Gepubliceerd op: 26 januari 2006 | ||
| Thema's: | ||