koud
ik heb het koud.
terwijl de kachel aan is.
ik heb het koud.
terwijl ik een trui aan heb.
ik heb het koud,
van de pijn en verdriet.
De warmte heeft geen zin,
om bij mij te komen.
een arm om me heen,
zelfs dat niet.
een goed woord.
dat zeggen ze niet.
wat doe ik hier dan nog,
als de kachel toch niet gaat branden.
ik voel een stil verlangen,
naar warme en sterke handen.
die bij mij de koud verdrijft,
en waarbij de pijn en verdriet wegblijft.
maar zal ik dat ooit vinden,
zal ik dat ooit meemaken,
wie wil zich nou binden,
aan een meid met verdriet en pijn,
zou ik ooit gelukkig kunnen zijn??
terwijl de kachel aan is.
ik heb het koud.
terwijl ik een trui aan heb.
ik heb het koud,
van de pijn en verdriet.
De warmte heeft geen zin,
om bij mij te komen.
een arm om me heen,
zelfs dat niet.
een goed woord.
dat zeggen ze niet.
wat doe ik hier dan nog,
als de kachel toch niet gaat branden.
ik voel een stil verlangen,
naar warme en sterke handen.
die bij mij de koud verdrijft,
en waarbij de pijn en verdriet wegblijft.
maar zal ik dat ooit vinden,
zal ik dat ooit meemaken,
wie wil zich nou binden,
aan een meid met verdriet en pijn,
zou ik ooit gelukkig kunnen zijn??
Reacties op dit gedicht
| Tarania: | Donderdag, februari 16, 2006 14:06 |
| heel mooi gedicht pop, door van jezelf te gaan houden kan je het ook warm krijgen...daar heb je niemand voor nodig:) groetjes: rino |
|
