De schreeuw

Vogels vliegen achterstevoren,
In een u vorm.
Straten schommelen als een loopbrug waar een touw van geknapt is.
Hoofden van mensen zweven boven de romp.
Ze schieten soms naar boven en terug net als een jojo.
Armen lijken elastieken.
Benen lopen stuurloos over de straten die nog steeds alle kanten op zwieren.
De ogen van mensen lijken op het schilderij the scream.
Bomen hebben tentakels, die soms mensen weten te grijpen, en ze bruut neer te gooien op de onstabiele grond. Vreemd genoeg zie ik geen bloed ,ingewanden of open schedels
Ze smelten door het asvalt heen.
Wortels schieten uit de grond en trekken aan de enkels van de mensen.
Mijn waarneming wordt vervormd mensen praten of schreeuwen in slowmotion.
Ik zie alles door een kaleidoscoop tot er uiteindelijk stukken beeld verdwijnen.
Zwarte gaten die groter worden en alles lijken op te slurpen. Ik schreeuw maar het geluid ontbreekt nu ook.
De zwaartekracht verdwijnt tot ik uiteindelijk weer neerdaal in bed, en ontwaak in de nuchtere realiteit van alle dag.

J.S.