Ik ben moeder, jij bent vader,

zei ik vroeger tegen mijn kater.

En de babypop, het kind.

Zo had ik al snel een heel gezin.

Samen hadden we erg veel pret.

We hadden zelfs een heel huis opgezet.

Met een raam en een deur, een bed en een keuken

en daar bovenop een dak vol deuken.

Heel fijn allemaal, maar na een uur of twee

plantte ik mezelf toch voor de teevee;

Lag kater alweer in zijn mand te spinnen

en was baby buiten in de regen blijven liggen.

Nu ben ik moeder, en jij de vader.

We hebben een vogel in plaats van een kater.

Er is ook een baby, met heel veel gedoe,

maar als je haar neerlegt, gaan haar oogjes niet toe.

Ons huis ? Dat is veel mooier dan toen,

Maar we hebben nu ook een lening van doen.

En de teevee ? Die staat er, maar tot ieders spijt

Hebben we dáárvoor nu zelden nog tijd.