In gedachten
In gedachten ben ik het al aan het inrichten,
eindelijk een lichtpuntje wat de zwaarmoedig-
heid kan gaan verlichten.Ook al duurt het nog
10 weken, achteraf zo blij dat ik niet aan de
depressie ben bezweken.
Na de feestdagen die voor mij niet vlug genoeg
voorbij kunnen gaan, de sleutel van een huisje
krijgen een begin voor mij van een ander leven
een begin van een ander bestaan.
Als alles achter de rug is mijn eigen vrienden
daar dan ontvangen, hun verwelkomen en hun daar
omarmen.Zij die mij altijd met hun aandacht mij
altijd weer bovenop kregen, door hun positieve
gedachten zorgen ze er voor dat ik het niet kon
en mocht opgeven.
Maar waarom diep in mijn hart toch dat vreemde
gevoel wat het is kan ik niet zeggen weet het
niet met woorden uit te leggen. Toch de angst
voor wat er komen gaat? Of bang zijn dat wat
er gebeurt is je voor altijd hebt geschaad.
Ik weet het niet meer het ene moment zo blij
zijn door dit bericht, aan de andere kant moe
zijn bij al het werk dat je nu verricht.
Laat mij maar even in gedachten alles verwerken
zodat het leed zichzelf oplost en er niets meer
van is te merken