een lente hoeft niets uit te leggen
de nacht omarmde zon
die stierf in einder rood
zwart dof het natte zand
waar als verdwijnend spoor
voetstappen liepen dood
aan wat de golfjesrand
die klotste in ons oor
ik zou j’ op handen dragen
had ik jou daar nog willen zeggen
die dag die net zo lief als jij
en jij, spontaan, zei ’Ja’
zelfs voor ik jou kon vragen
net als de zon in mei
die lente niets hoeft uit te leggen
wij voelden beiden groots
als waren wij de wijde oceanen
niet slechts een druppel plons
en lachten om het zilte zonder tranen
dat onze wangen kuste
gelukkiger dan toen wij kwamen
waren wij nog altijd bang voor ons.
**********
sunset 02-02-2006
**********
| arie: | Donderdag, februari 02, 2006 19:13 |
| Vooral de laatste strofe raakt de kern 'van ons zijn' We groeien groter vanuit onze onzekerheid zo heerlijk om te lezen sunset Liefs, Arie |
|
| Artifex: | Donderdag, februari 02, 2006 15:30 |
| Prachtig... Liefs, Artifex. |
|
| Gert: | Donderdag, februari 02, 2006 14:56 |
| Erg mooi dit. Liefs, gert |
|
| switi lobi: | Donderdag, februari 02, 2006 13:59 |
| Owwwwwwwww........zwijmelmooi... Liefsliefs, kus.....switi lobi |
|
| HIJ&ZIJ: | Donderdag, februari 02, 2006 09:39 |
| prachtig! | |
| ~MeLoDy~: | Donderdag, februari 02, 2006 09:33 |
| mooi... gr. MeLoDy |
|
| mamsiemomo: | Donderdag, februari 02, 2006 08:55 |
| Super weer, dit gedicht! Liefs, Mo | |
| elze: | Donderdag, februari 02, 2006 08:49 |
| zo mooi van gedicht weer van je laifs,,elze |
|
| _Zonneschijn_: | Donderdag, februari 02, 2006 08:48 |
| Fantastische poeziè! Liefs en een fijne dag! |
|
