Geen traan meer
dat weet te ontsnappen
uit m'n angstige ogen
Niet omdat ze
gedroogd werd
door de bries
van jouw zachte adem
maar wel omdat ze
de kracht niet meer vindt
om weg te vloeien
uit haar vochtig dal
Ooit zoveel tranen
omwille
van een jaloersheid
om iets
dat er niet meer is
maar waar jij ooit zoveel van hield
Nu enkel een stil schreeuwen
dat een kloof bouwt
tussen jou en mij
Zij die ooit van jou genoot
daar in jouw armen
Een moment
in elkaar versmolten
samen één geworden
Jullie lichamen
badend in het zweet
zich niet bewust
van de pijn
die je in het hart
zou planten
van een ander
Een jaloersheid
die me afzwakt
en zo ook afbreekt
wat we in korte tijd
hebben opgebouwd
Ongewild sijpelt het
m'n hoofd binnen
waardoor ons bestaan
troebel wordt
en ik vergeet
hoe het is
om van ons leven
samen
volop te genieten
De pijn die zich nestelt
in m'n gedachten
en daar als een ziekte
me langzaam leeg zuigt
en de momenten met jou
rusteloos verstoord
Maar hoe ik ook probeer
om enkel ons
in de toekomst te zien
kan het gedacht aan jou en haar
me niet ontvluchten
Maar liefste
vergeef me
als ik ooit wegzink
in jouw verleden