Vervlogen hoop
Diep in mij ligt
een oneindige leegte
zich lavend
aan eenzaamheid.
Zacht ademend
zweeft
de onuitbaarheid
van emoties
in een donkerrode duisternis.
SLuipend
meester geworden
van mijn innerlijk.
De hopeloze zoektocht
snijd telkens weer
als een scherp kervend mes
in mijn verlangen.
Het wordt tijd
om te aanvaarden
dat jij voor mij
onbereikbaar bent.
een oneindige leegte
zich lavend
aan eenzaamheid.
Zacht ademend
zweeft
de onuitbaarheid
van emoties
in een donkerrode duisternis.
SLuipend
meester geworden
van mijn innerlijk.
De hopeloze zoektocht
snijd telkens weer
als een scherp kervend mes
in mijn verlangen.
Het wordt tijd
om te aanvaarden
dat jij voor mij
onbereikbaar bent.
Reacties op dit gedicht
| Yakkiba: | Vrijdag, februari 10, 2006 13:19 |
| leven is accepteren... helaas... sterkte | |
| Gert: | Vrijdag, februari 03, 2006 22:29 |
| Soms moet je dat inderdaad aanvaarden. Sterkte, lukt je vast wel. Groet, Gert |
|
| emietje: | Vrijdag, februari 03, 2006 20:07 |
| een heel mooi gemaakt. ik vind het heel tof dat je reageert op mijn tekstjes. |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Beth | 
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 03 februari 2006 | ||
| Thema's: | ||