Elke dag.
Elke dag,
Elke nacht,
Denk ik aan hem,
En aan de pijn.
Elke dag,
Elke nacht,
Vraag ik me af,
Waarom moest ik het zijn?
Elke dag,
Elke nacht,
Is de drang zo groot,
Om er een einde aan te maken.
Maar...
Elke dag,
Elke nacht,
Weet ik,
Dat ik hem met mijn dood,
Toch niet zal raken.
Elke nacht,
Denk ik aan hem,
En aan de pijn.
Elke dag,
Elke nacht,
Vraag ik me af,
Waarom moest ik het zijn?
Elke dag,
Elke nacht,
Is de drang zo groot,
Om er een einde aan te maken.
Maar...
Elke dag,
Elke nacht,
Weet ik,
Dat ik hem met mijn dood,
Toch niet zal raken.
Reacties op dit gedicht
| Hans Winter: | Vrijdag, november 09, 2001 00:25 |
| Je kunt iemand kwijt raken aan de dood of aan het leven. Het tweede is onopgemerkt wellicht zeker zo moeilijk. De dood als een laatste gebaar, als een voortleven in de ander, het is een gedachte waar je doorheen moet. Zal ik ooit vergeten wat hij deed? Zal ik hem met mijn dood niet meer raken? Het zijn zinnen waarin de afstand al groeit, ook met een zekere boosheid omdat hartstocht niet altijd liefdevol is, nemen van wat je niet vast |
|
Over dit gedicht
| Auteur: WritingMoon |  
|
|
| Gecontroleerd door: | ||
| Gepubliceerd op: 07 november 2001 | ||
| Thema's: | ||