BREIN
angstig kijk ik om me heen,
ik voel mij zo alleen.
alleen en verlaten,
ik kan met niemand praten.
ik blijf zitten met mijn verdriet.
want ze willen het niet.
iets is er fout,
ik krijg het koud.
een verlammend gevoel,
geklemd op mijn stoel.
in mijn hoofd stemmen,
ik kan ze niet remmen.
ze willen in me snijden,
ik kan het niet vermijden.
wat zou er toch zijn?
wat is er mis met mijn brein?
wat heeft ze zo ver gedreven?
zo kan ik niet verder leven.
ik voel mij zo alleen.
alleen en verlaten,
ik kan met niemand praten.
ik blijf zitten met mijn verdriet.
want ze willen het niet.
iets is er fout,
ik krijg het koud.
een verlammend gevoel,
geklemd op mijn stoel.
in mijn hoofd stemmen,
ik kan ze niet remmen.
ze willen in me snijden,
ik kan het niet vermijden.
wat zou er toch zijn?
wat is er mis met mijn brein?
wat heeft ze zo ver gedreven?
zo kan ik niet verder leven.
Reacties op dit gedicht
| Beverke: | Vrijdag, augustus 23, 2002 22:35 |
| Eventjes een zwak moment en je raakt ontstemd, laat je niet kisten geen energie aan verkwisten, maar je liet het ons weten en nu kan je trachten het te vergeten, liefs jenne |
|
| Hans Winter: | Vrijdag, november 09, 2001 00:44 |
| Je hebt even geen richtpunt voor je bestaan, nu de strijd die al je aandacht trok, achter je ligt. Iets wat heel moeilijk is, kan ook je houvast zijn. |
|
| Steven Vermeulen: | Donderdag, november 08, 2001 12:17 |
| Hey, sterkte he meid ! | |
| Frummeltje: | Woensdag, november 07, 2001 22:34 |
| Lieverd, kop op he... Knuffie!!!! Jij komt er wel Ik denk aan je liefs Frummeltje |
|
Over dit gedicht
| Auteur: linda vangheluwe | 
|
|
| Gecontroleerd door: | ||
| Gepubliceerd op: 07 november 2001 | ||
| Thema's: | ||