ZEVENTIEN


Die voet tussen de deur.
Dat kijken,
niet willen begrijpen
wat leefbaar is.
Nooit meedoen met de rest,
humeurig als de pest.

Verachting, onmacht
slaat weer deuren dicht.
De bassen dreunen
herrie door het huis.
Leeft ze soms alleen?
Het is weer vechten
voor je rechten.

Shit, vandaag weer nix.
Komt dat mens weer
met haar eten.
Kon je me
nou niet vergeten?
Waarom kan ze het niet laten,
constant over me te waken?

Vrij en geen gezeik.
Mijn eigen zin.
Zo wil ik de wereld in.
Los en ongebonden.
Geen eten, tijd
of afspraak meer.
Leven,
doe ik maar een keer.
Bekijken jullie alles maar,
ik ga!


WIL MELKER
04/08/2000