Ze zag me lopen op de gang
En vroeg of ik bij haar wou blijven
We waren allebei ziek en bang
Ze kon mijn pijn precies beschrijven
Maar ze was al zoveel zieker dan ik
En toch had ze nog nooit opgegeven
T meisje had al veel te veel pillen geslikt
Haar wilskracht heeft mij hoop gegeven
Dat was de laatste keer dat we praatten
En ze keek me aan toen ik de kamer uitging
Ik wou haar daar niet achterlaten.
Maar het was tijd voor haar laatste behandeling
En ik vroeg, zou ik haar nog een keer mogen zien?
Om nog één keer met haar te praten.
‘’Nou dat praten zal niet gaan, misschien,
Omdat ze vandaag het leven heeft gelaten ‘’
Het ging als een donderslag door me heen
Nooit meer haar warmte tegen me aan
Nog steeds even ziek maar nu ben ik alleen
Ik hoop dat ik zonder haar door kan gaan
Dit gedicht is opgedragen aan Lydya, een meisje dat ik in het ziekenhuis heb leren kennen. Ze is op 3 feb. aan haar ziekte doodgegaan. Voor jou meis (k)