Vast genageld op de bodem van de oceaan
Kijkend naar boven met groeiend besef
Aan het verdrinken in wat is gebeurd
Iemand die enkel het verleden ziet

Snakkend naar adem
Zout prikt in mijn ogen
Overspoelt door mijn eigen verdriet

Alsof ik een klap op mijn hoofd heb gekregen
Eeuwig bijkomend van de black out
Maar deze keer kan ik niet aanwijzen
Wie of wat het heeft gedaan

Te veel herinneringen
Die maar niet willen verdwijnen
Zelfs niet door de zoveelste traan

Eindelijk vast genageld op de bodem van de oceaan
Kijkend naar boven met groeiend besef
Hier te liggen doet mij realiseren
Dat ik heus wel beter verdien

Dat ik zonder het zout in mijn ogen
En door heel goed te kijken
De heldere blauwe hemel der toekomst kan zien