Verlost geraken van mijn verdriet,
meer vroeg ik niet.
Ik heb alle hoop al opgegeven,
nooit leid ik nog een normaal leven.
Al die tijd heb ik gevochten, zonder resultaat,
ik geef het op, ik ben ten einde raad.
Niemand die begrijpt hoe moeilijk het kan zijn
om te leven met zoveel pijn.
Die is zowel psychisch als fysiek,
al dat piekeren maakt me ziek.
Niemand ziet me staan,
en laat me maar begaan.
Het einde is nabij, heb ik zo een gevoel,
waarom nog leven zonder vriendschap, liefde of doel.
Ik hoop dat jullie het me vergeven,
dat ik een eind heb gemaakt aan dit leven.
Sommigen hebben me geholpen, of toch geprobeerd,
weet, dat ik dat nooit meer vergeet.
Ik draag jullie mee in mijn hart,
neem a u b een nieuwe start.
Want zonder mij, dat zal je zien,
is alles beter dan voordien.
Jullie willen een leven zonder problemen,
daarom moet ik deze beslissing nemen.
Ik wil dat jullie gelukkig zijn,
maar mijn problemen krijgen jullie langzaam klein.
Ik verpestte jullie hele leven,
en wil jullie die terug geven.
Al die tijd hadden jullie geduld,
maar het was eindelijk allemaal mijn eigen schuld.
Het wordt tijd dat ik jullie laat,
jullie weten nu waar het op staat.
Vergeet nooit dat ik jullie graag zie,
sorry voor alles, Sofie...