Valentijn 1993

Toen kreeg ik een kaart,
zonder naam uiteraard…
Ik moest de naam maar raden,
kijken hoeveel jonge vrouwen
er in mijn gedachten traden…

Ik wist het niet, dacht echt na, vele uren
ik kende niemand die mij een kaart zou sturen…
ik vermoede een geintje die vrienden uit wilden halen,
waar ik in zou trappen, en later van zou balen…

Het is twee weken rustig gebleven,
toen kwam er een brief,
waarin een stelling stond geschreven…
Er stond dat ik moest reageren,
omdat ik haar vast leuk vinden,
en dat ik de stoute schoenen
maar onder moest binden….

Ik ben maar weer opnieuw gaan denken,
aan wie ik in het verleden aandacht was wezen schenken…
Plots kwam er een mooi meisje in mijn gedachten,
Weliswaar jong, maar mooi, was zij het???
Had ik een brief van haar kunnen verwachten…

Ik heb haar maar direct terug geschreven,
gevraagd of zij, mij wilde in haar leven.
Ze ontkende… Ik baalde als een stier,
ben later met haar uit gegaan met veel plezier…

Zo heeft Valentijn ons samengebracht,
heel apart en onverwacht…
Is zij bij mij gebleven,
zo deel ik al 13 jaar,
met haar mijn leven…

Tot op de dag van vandaag,
hult het andere meisje zich in stilzwijgen.
Ik denk dat ze het weet,
ik ben niet meer te krijgen…

Maar meisje, jouw brief heeft me veel goeds gebracht,
een heel andere vrouw, dan jij had verwacht.
De brief bracht me tot Anne, mijn huidige vrouw,
ik zou niemand anders willen, zo lief, loyaal en trouw…

Valentijn, nu moet je ook blijven zwijgen,
laat één ding duidelijk zijn,
ik ben niet meer te krijgen…
Ik heb al jaren mijn hart verpand,
aan die jonge vrouw,
uit het westen van het land…

Valentijn, mijn dank, en het andere meisje ook…

John