Tijd voor de Dagnacht


De Zon
Die de dag enthousiast begon
Zo vurig en fel heeft geschenen
Is al bijna aan de rand van het land verdwenen

Alles wat nog rest is een donker blauw oranje lucht
Om mij heen de wind die nog een keer diep zucht
Takken zwaaien mij langzaam ritmisch toe
Mijn ogen worden zwaar, ik word moe

De Nacht
Staat iedere keer aan het eind op wacht
Het donker schuift gestaag het licht opzij
De geschiedenis heeft weer een dag erbij

Het donker verraadt mij het bestaan
Van ontelbare sterren en een gemoedelijke maan
Dag en nacht vormen een onafscheidelijk paar
Ze kunnen niet bestaan zonder elkaar

De Tijd
Die ons stoïcijns naar de toekomst leidt
Zal nooit stilstaan
Maar altijd in hetzelfde tempo doorgaan
Zo verdwijnt gestaag ieder heden
In een alsmaar langer wordend verleden

Alle levenden zijn getuigen van deze tijd
Tot de dood de streng met het heden afsnijdt

Toch blijft het een gegeven
Dat de dood niet kan bestaan
Zonder het leven