Ik loop en kijk om me heen
En ik voel me zo alleen
Want overal waar ik kijk
Is dat de horizon verschijnt

Er zit niks tussen mij en die zon
Alleen de plek waar ik vandaag begon
Dat was ook koud en kil
Dat maakt geen verschil
Alles om me heen is grijs en verdort

Ik wou dat al dat grijs weer kleur had
En dat al het geluk weer om me heen zat
Maar dat geluk komt nu niet meer terug
Daar door maak ik een diepe zucht

Sla dan mijn handen tegen mijn ogen aan
En ga zitten zodat ik niet verder ga
Want verder ga ik toch niet
Met al mijn verdriet

Waarom moet dit mij overkomen?
Ik wil leven zoals in mijn dromen
En waarom zie ik alles zo grijs in?
Omdat mijn verdriet me zo verbind?

Waarom moet alles zo moeilijk zijn?
En is het leven niet gewoon fijn?
Waarom zou ik me zo rot voelen?
Wat wil mijn leven daarmee bedoelen?

Omschrijven kan ik het niet
Zodat ik blijf zitten met mijn verdriet
Verwerken moet ik met dat gevoel
Dat is nu mijn doel

Waarom moet dat zo moeilijk zijn?
En kan het niet ineens weg zijn?
Zou ik op mijn vragen antwoord krijgen?
Of moet ik daarvoor de tijd inkijken?

Ik zit er nu nog steeds mee
Tot me het antwoord verscheen