Waar ik was was het leeg, een groot zwart gat.
Maar naar maten ik steeg hoe minder ik vergat.
De wereld leek zo lelijk en zwart nergens geen houvast, geen licht in m'n hart.
Door niks en niemand kon ik worden verast.
Waarom zal ik nog leven, niks waarvoor ik zou ontwaken, wat ik deed leek meer op zweven, niks kon m'n bineste nog raken.
Maar toch ook ik moest verder in het leven, en besefte ik wil niet meer zweven maar weer leven. Dat betekende ik moest weer naar buiten en m'n veilige plaatsje in m'n bineste verlaten, en dat deed me zo'n verdriet en pijn, al die tijd had ik gedacht ik kan mezelf tot dingen dwingen, maar wat zo simpel leek voor mensen buiten, was zo moeilijk voor mij en deed me zoveel pijn.
Ik durfde niet meer te eten, ik voelde zoveel haat voor mezelf en deed me zo'n pijn.
Toch begon ik weer te eten, en merkte beetje bij beetje de positieve dingen die mij steeds meer opvielen, m'n haar begon weer te glimmen en m'n ogen weer te leven en besefte ik ga stoppen met zweven en werken naar het echte leven.