alles stort in elkaar,
ik doe niks en maak geen bezwaar..
weet niet wat me te wachten zal staan,
waar moet ik heen, waar moet ik gaan..
alles komt boven water,
niemand houd meer op met hun gesnater..
denkend dat ze het beter weten,
nou ze moesten eens weten..
gevangen in mijn eigen gevangenis,
dat is wat het is..
laat ze maar eens in mijn schoenen staan,
ik kan het niet meer aan..
bloed druipt over mijn bed,
heb mezelf weer aan het snijden gezet..
iedereen vraagt alleen maar,
en kan k het niet, kijken ze raar..
maar ze hebben wel gelijk,
gelijk in dat ik ze ontwijk..
maar anders kan het niet,
want ik doe ze alleen maar verdriet..
toch heb ik iemand nodig die me steund,
en niet zo op me leunt..
ieder heeft zo zijn problemen,
het is geven en nemen..
bij mij is het alleen maar geven,
en elke avond trillen en beven..
zak elk moment in,
wat heeft het allemaal nog voor een zin?
telkens willen ze steun van mij,
hoe kan ik nou zeggen doe jezelf geen pijn..
als ik mezelf niet eens kan helpen,
en telkens weer me bloed moet stelpen..
ik wil het niet telkens weer zeggen,
ik heb geen zin meer om het uit te leggen..
waarom laten diegene me niet met rust,
is het soms een grote lust?
help me en ook weer niet,
ik doe je toch maar verdriet..
help me door me te steunen,
en niet door op me te leunen..
ik ga weer terug in de strijd,
waarin ik iedereen vermijd..
vermijd omdat ze me niet kunnen helpen,
ze kunnen me niet helpen me verdriet te stelpen..