Liefste,
Zo noemde ik je al te graag als we zaten in het gras dat groener leek dan aan de overkant.
Als we lachten om een vogel en de zon jouw ogen deed fonkelen.
Liefste, ben jij mij al vergeten?
Ben je onze dagen al vergeten?
Onze eindeloze nachten?
Onze woorden, vaak verward, onze blikken, nooit verstard?
Onze eeuwige liefde.
Is er een einde aan gekomen?
Aan datgene dat me hoop gaf, hoop om verder te gaan.
Hoop om weer te kunnen lachen.
Liefste, weet jij dan niet meer wat ik weet?
Voel je dan niet meer wat ik voel?
Hou je misschien niet meer van mij?
Liefste, zeg me dan, is er een einde aan de eeuwigheid?
Is er een einde, dat mij meetrekt in een wereld van verdriet?
Staat er echt een einde op ons te wachten, zomaar ergens om de hoek...
Liefste, zo noemde ik je graag.