Mijn hart is doormidden gebroken,
alsof ze er met een mes doorheen hebben gestoken.

Waarom mochten wij ons niet samen binden?
Ik kan hierop het antwoord niet vinden.

De pijn en onmacht,
die akelige stilte in me, alsof ik ergens op wacht.

Zo kostbaar, teer en nog zo klein,
verdomme waarom heeft het niet zo mogen zijn?

Mijn schild en muur zijn 2x zo dik,
en juist dat gevoel geeft me de meeste schrik.

Alsof er niks is gebeurd, zo reageer ik op 't moment,
alsof ik je niet eens heb gekend.

Is dat normaal?
Is dit geen raar verhaal?

Ik doe gewoon mijn dingen weer,
het gevoel van, mijn hart doet geen zeer.

Gaat me dat opbreken, druk ik het nu weg?
Of is het normaal wat ik nu allemaal denk en zeg?

Ik zag ons leven samen in gedachten,
voor mij was jij het waar we op zaten te wachten.

Maar niks is minder waar,
want ik ben hier en jij bent daar.

Je hebt een andere weg genomen,
ik kan alleen maar hopen dat je ooit bij me terug zal komen.