Bij terugkomst op het kille plein
voelde ik mijn ogen tranen
mijn gedachten waren wanen
daar zij nu niet echt meer zijn
Zou je willen weten
waardoor ik ben bezeten
waar ik ben blijven hangen
in de genadeloze wrangen?
Met duizend monden zou ik je vertellen
ookal sloot je duizend oren
waarom ik je nooit zou bellen
daar ik jou nimmer wilde storen
Ik smeek je je niet te verschuilen
achter geheimen of zuilen
van schaamte misschien of toch van geluk
gevoel dat er was maar nu toch echt stuk
Je plante bladgroene stelen
in mijn lege tuin
vergulde mijn hart
tot goud maar nu bruin
Verdord en gestolen
bitter en koud
struikelde ik verder
in wonden het zout
Toch kwam de zon op
en littekens verschenen
ik keek naar mijn huid
en de wonden verdwenen
Niet voor eeuwig
maar toch voor goed
ik proefde de hoop
oh wat was zij zoet
Toch was er een stukje
van de triviant-taart
zo'n stukje je kent het
hetgeen je nooit vermaard
Daarom wil ik je lezen
niet horen of zien
en ik hoop dat jij snel
weer terugkeert...'metien!'
Leo... ehm....nou je weet wel wat ik bedoel...mail je me terug astjeblieft. I'm not asking you the key, if you still remember that.. just a tiny little x-tra thing in order to keep the poet in me alive ! ;) thnx
Nova.