Stilte
Stilte
Het strand...
een open plek.
Toegankelijk voor iedereen.
Maar nu,
ben ik hier.
Alleen.
Alleen.
De zon gaat onder.
Wuivende duinen houden
me te vriend.
Immens kleine zandkorreltjes
glippen tussen m'n vingers.
Denkend aan alles,
maar ook aan niets.
Ik strijk me neer
in het woelige zand.
Starend naar de
glimlachende sterren,
de volle maan.
Golven rollen voorzichtig
op het strand.
Een schip in de verte
reageert op het licht
van de vuurtoren.
De zee, zo vredig
en rustig.
Een verdwaalde meeuw
peuzelt in het donker
op een stukje brood.
Hoor en zie
Stilte.
Bijna toch.
Ik draai me op
m'n rechterkant.
Sluit m'n ogen
en denk...
denk...
aan de
stilte
Reacties op dit gedicht
| lachebekje1988: | Maandag, februari 27, 2006 13:08 |
| Mooi geschreven. Als ik naar het strand ga ben ik altijd een met de natuur! Kijk je ook even maar mijn gedichten? Lachebekje1988 |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Anneliesj | 
|
|
| Gecontroleerd door: Innerchild | ||
| Gepubliceerd op: 27 februari 2006 | ||
| Thema's: | ||