alles leek zo mooi zo prachtig,
elke morgen de tafel gedekt,
elke morgen smeerde je mijn brood voor mij,
zwaaide me uit en zij tot straks,

elke morgen het zelfde ritueel,
ik naar school e jij wachtte op mij,
samen naar de stad,
samen genieten van wat we hadden,

toen opeens ging alles zo snel,
je fiets stond maanden in de garage,
de deuren op slot,
savond's jij en pappa die vertelde,
we gaan mamma laten onderzoeken in het ziekenhuis,
dat je MS had was al bekend,
maar dat ik ooit zou moeten bedenken,
dat het zo slecht met je zou gaan,

maanden lang blijven wachten,
steeds slechter dat het ging,
je kon neit fietsen neit lopen,
al snel belannde je in een rolstoel,
en werd afhankelijk van iedereen,
je wilde strijden maar verloor elke keer,

bang dat ik was om naar school te gaan,
maar het moest,
thuisgekomen belde ik aan,
niemand die open deed,
ik keek door het raam,
en zag je liggen,
rende door de achterdeur naar binnen,
raapte je op en zette je op de stoel,
je wilde proberen te lopen maar het lukte je niet meer,

elke dag blijf ik wachten,
of ik ooit nog goed nieuws kan verwachten,
de artsen zeggen dat ze met niks je kunnen helpen,
mijn tranen lijken in ee rivier te veranderen,
want ik mis je zo,
elke dag blijf ik wachten,
tot we samen weer van het levne kunnen genieten,

I still keep my hands out the watter,
and stil pray in me soul to make you better...