Vuur
verstrikt in mijn vragen,
in eigen gedachte,
radeloos dool ik rond,
afvagend wat ik van mezelf moet verwachten,
geen contact met anderen,
zij zullen me afwijzen,
geen hulp van anderen:
ik moet mezelf maar bewijzen,
donker en bang,
kijk ik met gesloten ogen de toekomst in,
grijp ik verwijfeld naar een kaarsje,
en even krijgt het weer zin,
laat het kaarsje voor me branden,
laat het licht er voor me zijn,
laat een vuur mijn hart verwarmen,
en me verlossen van de pijn
in eigen gedachte,
radeloos dool ik rond,
afvagend wat ik van mezelf moet verwachten,
geen contact met anderen,
zij zullen me afwijzen,
geen hulp van anderen:
ik moet mezelf maar bewijzen,
donker en bang,
kijk ik met gesloten ogen de toekomst in,
grijp ik verwijfeld naar een kaarsje,
en even krijgt het weer zin,
laat het kaarsje voor me branden,
laat het licht er voor me zijn,
laat een vuur mijn hart verwarmen,
en me verlossen van de pijn
Reacties op dit gedicht
| Dirk Hermans: | Dinsdag, februari 28, 2006 09:57 |
| heel mooi verwoordt groetjes Dirk |
|
| ***KIM***: | Maandag, februari 27, 2006 22:12 |
| Ga eens naar www.reallife.nl En vind god, ik ben er nu ook mee bezig sinds kort, en ik heb nog niet helemaal het vertrouwen, maar dat gaat komen. Kopop wijffie.. Doegg | |
| ***KIM***: | Maandag, februari 27, 2006 22:11 |
| mooi gedicht meis | |
Over dit gedicht
| Auteur: Amanda Christina | 
|
|
| Gecontroleerd door: maneschijn | ||
| Gepubliceerd op: 27 februari 2006 | ||
| Thema's: | ||