oma
Oma
De kaars is bijna opgebrand.
Waar zit ze toch met haar verstand
Er is geen herkenning als ze me ziet.
En geloof me,dat doet veel verdriet.
Dit noem ik geen menswaardig leven.
Er valt voor haar niets meer te beleven.
Ik ben niet in staat haar te bereiken.
Niets kan haar leven nog verrijken.
Ze weet niets eens meer waar ze is.
Ik had een oma, nu een gemis.
Ze ziet niets meer , hoort geen geluid.
En als ik het kon,
blies ik het kaarsje uit.
De kaars is bijna opgebrand.
Waar zit ze toch met haar verstand
Er is geen herkenning als ze me ziet.
En geloof me,dat doet veel verdriet.
Dit noem ik geen menswaardig leven.
Er valt voor haar niets meer te beleven.
Ik ben niet in staat haar te bereiken.
Niets kan haar leven nog verrijken.
Ze weet niets eens meer waar ze is.
Ik had een oma, nu een gemis.
Ze ziet niets meer , hoort geen geluid.
En als ik het kon,
blies ik het kaarsje uit.
Reacties op dit gedicht
| Tirza91: | Dinsdag, februari 28, 2006 23:19 |
| echt mooi gedicht mijn oma had ook dementie.. je gedicht is heel herkenbaar Sterkte! |
|
| Augustijntje: | Dinsdag, februari 28, 2006 13:24 |
| heel mooi! sterkte x! |
|
| Bengelmans: | Dinsdag, februari 28, 2006 12:15 |
| mooi verwoord groet bengelmans |
|
Over dit gedicht
| Auteur: natascha barendrecht | 
|
|
| Gecontroleerd door: Sheena | ||
| Gepubliceerd op: 28 februari 2006 | ||
| Thema's: | ||