Op een morgen
op een morgen
word ik wakker zonder zorgen
hoef ik niet meer bang te zijn
voel ik mezelf sterk en niet meer zo klein
dans ik mee op de golven van het leven
en voelt elke dag als een zegen
bewandel ik elk moment met jou op een veilige weg
een weg zonder al die tegenslagen
en zal ik jou moeiteloos dragen
lopen we de zon tegemoet in een mooie avondgloed
waar ik jou voor al je zorgen behoed
en waar niemand ons ooit nog iets aandoet
ja kleintje dan voelt het leven pas echt goed zoals het eigelijk ook zijn moet
word ik wakker zonder zorgen
hoef ik niet meer bang te zijn
voel ik mezelf sterk en niet meer zo klein
dans ik mee op de golven van het leven
en voelt elke dag als een zegen
bewandel ik elk moment met jou op een veilige weg
een weg zonder al die tegenslagen
en zal ik jou moeiteloos dragen
lopen we de zon tegemoet in een mooie avondgloed
waar ik jou voor al je zorgen behoed
en waar niemand ons ooit nog iets aandoet
ja kleintje dan voelt het leven pas echt goed zoals het eigelijk ook zijn moet
Reacties op dit gedicht
| Hans Winter: | Maandag, maart 06, 2006 20:29 |
| stil maar meisje pips van gezicht in je lichte losse haar, daar binnen in je blos omwonden mag je best belofte blijven tot je bijna beter bent, buiten daalt de hemel wit ter aarde waar alles wacht wat zachter adem brengt dan deze strenge wind, wie hoort niet voor het begin uit ongezien al de vogelparen ... |
|
| Hans Winter: | Maandag, maart 06, 2006 20:29 |
| ... ijveren om op een hoger dan bomen lied een veld te begrenzen, een nestje te vlechten, ‘t liefst met fijne recht te veren rond te vormen twijgjes gelijk, wie ziet er niet al in gedachten de beide speelse strengen meegaand meisjeshaar. hans |
|
| Hans Winter: | Woensdag, maart 01, 2006 19:41 |
| wit is het buiten als je binnen warm in je huisje een rood neusje opgelopen hebt, wikkel je gezicht gracieus in je haar opdat deze winter je niets meer kan deren, de wereld evenzeer zich verlicht om jou te eren. hans |
|
| Hans Winter: | Dinsdag, februari 28, 2006 22:46 |
| eens op een morgen ben je nog wat bang, maar verlamt het je niet meer, want juist omdat al wat er kan worden, zal eindigen, geef je hem het moment van eeuwig geborgen zijn, om altijd naar terug te verlangen, om wat er ook is, daardoorheen verderop te vinden. fijn zoengroetje voor een alzo grote meid, hans |
|
