Gescheiden van mijn mama
Ook mij en mijn broertje liet je in de steek
Je hield meer van een andere vrouw dan van ons
Wat nu dus wel bleek

Ik was zes, nog te jong om het te begrijpen
Want mijn mama vertelde me dat jij niet meer thuiskwam
Ik probeerde te begrijpen waarom, dit lukte niet
Ik kon alleenmaar huilen, heel erg lang

In het begin elke maand
Maar naderhand steeds minder vaak naar je toe
Waarschijnlijk boeiden wij jou niet
Of maakten wij jou alleenmaar moe

Dit deed zo'n zeer
Vooral toen je mijn moeder belde
"Het is beter als ik ze niet meer zie"
Is wat je haar vertelde

Een shock, daar zat ik in
Hoe kan jij dit nou zeggen?
Wat hebben wij jou aangedaan
Dat jij ons zo uit jouw leven hebt kunnen leggen

Ik wou zekerheid, belde je op
Dit was de moeilijkste dag van mijn leven
Aan de telefoon vertelde je me wat ik al wist
Dat je mij en Anthony op wou geven

Ik was toen elf jaar
Elke dag moest ik leven met kilte en verdriet
Dit was 1 van mijn redenen van mijn depressies
Ik haatte je enorm, maar vergeten deed ik je niet

Je kreeg twee dochtertjes
Twee zusjes van me die ik erg graag wou zien
Een half jaar geleden heb ik je dus weer opgebelt
Je was opeens zo hartelijk, ben je veranderd misschien?

Ik zie jou en mijn engeltjes sindsdien weer elke maand
Sinds die tijd voel ik al een stuk minder pijn
Het enige wat ik nog steeds niet begrijp zijn die vier jaren
Het feit dat je toen niet bij me wou zijn

Ik het het je een soort van vergeven
Maar vergeten zal ik het nooit
Wraak zal ik zeker nemen
Op de dag dat je me voor de tweede keer eruit gooit

____________________________________________________________

Wanneer dat gebeurd, komt het NOOIT maar dan ook NOOIT meer goed
Ik ga zo af en toe naar je toe.. zie je als een soort "vriend" maar mijn vader ben je niet meer
Ik voel me gewoon wat beter zo.. wat bevestiging.. en hoef mijn zusjes niet meer te missen..